57. İRŞADLARI AYDIN KESİM ÜZERİNE İDİ

Erdem BAYAZIT⁸²

Allah ondan razı olsun ve şefaatine bizleri nâil etsin...

Hocaefendi’yi üç kez rûberû dinlemek saadetine erişenlerden biriyim.

Sanıyorum 1975 yılıydı. Kahra- man Maraş İl Halk Kütüphanesin- deydim. Dr. Cafer Tatlıbal geldi:

“—Ağabey müjde!” dedi.

“—Hayrola...” dedim.

“—Efendi Hazretleri bu akşam teşrif ediyorlar. Hacca gidiyorlar, Maraş’ta geceleyecekler. İnşaallah

sizi de bekliyoruz eve...” dedi. Tabii çok sevindim.

“—Sanırım beş on araba olacak çevresinde... Efendi Hazretleri de yolcuların otelde kalmalarını istemez.” dedi.

⁸² Erdem Bayazıt (1939-5 Temmuz 2008): Maraş’ta doğdu. Ortaokul ve Lise öğrenimini burada tamamladı. 1959 yılında İÜ Hukuk Fakültesine başladı. Geçim zorluğu yüzünden 1961’de kaydını Ankara Hukuk Fakültesine alarak askere gitti. Askerliğini yedek subay öğretmen olarak Burdur’da yaptı. Askerlik dönüşü fakülte değiştirerek yüksek öğrenimini AÜ. DTCF Türk Dili ve Edebiyatı Bölümünde tamamladı. Edebiyat öğretmenliği, kütüphane müdürlüğü yaptı. Daha sonra, Sanayi Bakanlığı İnsan Gücü Eğitim Dairesi Başkan Yardımcısı iken bu görevinden ayrılarak Akabe Yayınları’nın ve Mavera dergisinin başına geçti.

1984’te yeniden memurluğa döndü. DPT’de çalışırken, 1987’de Anavatan Partisi’nden Kahramanmaraş milletvekili seçildi. 1991 seçimlerinde aday olmadı, İstanbul’a yerleşti. Evli ve dört çocuk babasıdır. Tok, kavgacı, destana yatkın bir üslûpta söylenmiş olan şiirlerinde ayrıca ince duyarlılıklar işlenmiştir. İslâmî ton bir motiv halinde bütün şiirlerine yayılmıştır. Erdem Bayazıt, 5 Temmuz 2008 tarihinde İstanbul’da vefat etmiştir.

Dedim:

“—O sorun değil...”

Hemen bir telefon zinciri kurduk, arkadaşlara haberler gönderdik. O gün Cafer Beylerin evinde, Efendi Hazretleri’ni tanımak saadetine eriştik.

O gün orada sohbetleri oldu, latîfeleri oldu. Hattâ bana da bazı sorular sormuş, ben de cevap vermişim. Ama, ben hiç hatırlamıyorum. Es’ad Efendi Hocamız onun güzelliğinden bahsetti. Gerçekten hep o güzel cemâlini seyretmeğe dalmışım, sohbetin sonuna kadar... Saat on birlere kadar oturmuştuk.

Hacca giden yakınlarından birkaç tanesi de bize düştü. Beraber gittik, sohbetimiz orda da devam etti arkadaşlarla... Sabahleyin erkenden kalktık. Sabah namazı Ulu Cami’de kılınacak diye emretmişlerdi. Maraş’ın Ulu Cami’sinde sabah namazına yetiştik.

İlk defa orda bir Hatm-i Hacegân’a katılmak nasib oldu. İmam

efendiyi çağırdılar, Evrad kitabını hediye ettiler. “Şimdi biz burada bunu okuyacağız, siz de zaman zaman okursunuz.” dediler. Evrad okundu.

Namazdan sonra da Ulu Cami’nin önünden yolcu ettik. Onlar gittiler, gönlümüz de böyle bir su gibi arkalarından akıp gitti. Allah şefaatlerine nâil eylesin...

O bir sàlih kuldu, velî bir zattı. O sàlih kullar ki, ilk insandan bu tarafa ve kıyamete kadar insanlara Allah’a kulluk etmenin hakikatini öğretirler ve hayatlarıyla da örnek olurlar. İnanıyorum ki yaşamanın ve var olmanın hikmeti de budur.

Salihler, veliler ummana akan bir ırmak gibidirler. İnsanları yağmur tanelerine benzetirsek o ırmağa ulaşabilenler, o etekten tutabilenler neticede hakikate de ulaşırlar. Onlar irşadlarını sohbet geleneğiyle sürdürürler. Sohbetteki bereket ortadadır ki, o sohbeti dinleyen herkes kabı kadar nemalanır. Avamdan herhangi biri de, münevver kitleden birisi de o sohbetlerin muhatabıdır ve herkes kendi mizacı, kabiliyeti yönünde sohbetten istifade eder.

Hocaefendi Hazretleri’nin sohbetlerinden her kesimden ve her meslekten sayısız insan faydalanıp, şuura ermiştir. Hocaefendi Hazretleri’nin irşada memur olduğu kesim daha çok üniversiteliler olmuştur. Kanaatimce, Hocaefendi maneviyatta o sahada irşadla memur kılınmıştır. İşin hakikati de budur.

Maneviyatta irşada memur salih kullar kendi mürşidleri tarafından vazifelendirilir. Bir zincirin halkası gibi, bu halka da Risâletpenah Efendimiz’e ulaşır. Tasavvuf büyüklerinden biz bunu böylece işittik ve böylece inanırız.

14. 11. 1993 - Hâcegân / İSTANBUL

İslâm, Kasım 1986