sempozyum sayfa 21 “—İki nokta arasından bir doğru geçer. İkinci bir doğru geçmez. İnsan doğum ve ölüm arasında bu tek doğru üzerinde yürümelidir. Bu doğrunun adı sırat-ı müstakîmdir. Allah’ın müslümanlara tarif ettiği tek doğru yoldur. Ve müslümanların da ayrılmaması gerekli tek doğrudur.”

Biraz durdu ve ilave ettiler:

“—Şayet insanoğlu bu doğru yolda yürürken, başında veya ortasında bu yoldan ufak bir açıyla saparsa, zamanla ilerleyerek hedeften çok uzaklara gider ve bir daha hedefe ulaşamaz.

Bu yol, tek yönlü bir yoldur, geriye dönüşü yoktur. İstikametini kaybetmeyen insanlar, bu yolda yüz yüze gelemezler. (Tefrikaya düşmezler.) Ön arka olarak yürürler. Öndekiler güçlü iseler, arkadakileri çekerler. Arkadakiler güçlü iseler, öndekileri iterler. Yâni sırat-ı müstakîmde yürüyen Müslümanlar, asla karşı karşıya gelmezler. Asla tefrikaya sapmazlar. Tefrikalar müslümanların istikametlerini kaybettiklerini gösterir.” (19)

* * * Hocaefendi bize hadiselere ve insanlara nasıl bakılacağını çok zaman anlatıyordu. Bir gün sohbetine gelen meczub yapılı, çok garip sözler söyleyen bir adama istemeyerek uzun müddet güldüm. Hocaefendi güldüğümü görüyordu. Nihayet bu meczub zât gitti. Hocaefendi bana döndü ve dedi ki:

“—Senin bu adama gülmen neye benziyor biliyor musun? Sırtına zor taşıyacağın kadar yük vurmuşlar, bu yükün altında kan ter içinde Zeyrek yokuşunu çıkıyorsun; yanından sırtında hiç yük olmayan, güle oynaya koşarak yokuşu çıkan adama gülüyorsun. Oğlum, akıllı hesap verinceye kadar, meczub çoktan cenneti bulur. Kendisine yük olarak akıl verilmiş adam akılsızlara gülmez, kendi yükünü nasıl taşıyacağını düşünür.” (20)

* * * Hocaefendi yine bir sohbetlerinde bir mürşidin tasarrufu kendinden olmayıp, vekili olduğu sâdâttan —kendisinin bağlı olduğu tarikın Peygamber SAS’e kadar dayanan büyüklerinden— geldiği hususunu şu sözlerle ifade etmişlerdir:

sempozyum sayfa 22 “—Makamda oturan kimse, bu makama kendi isteğiyle gelmemiştir. Bizim bir hususiyetimiz yoktur. Ben sâdâtın bana emrettiklerini uygulayan bir insanım. Ben kullanılan bir insanım, kullanan değil.” (21)

* * * Hocaefendi’ye cezbe hakkında bir sual sorduğumda şunları söylediler:

“—Cezbe bu yolda pek makbul sayılmaz. Bu insanoğlunun Allah’ı gönlüne sığdırmadığı mânâsını taşır. Nitekim Şâh-ı Nakşibend Efendimiz Hazretleri hatm-i hâcegân esnasında yüksek sesle ‘Allah!’ diye bağıran bir dervişi dışarıya çıkartmıştır. Ve dervişlere dönerek: ‘Bizim halkamızda ancak Allah’ı gönlüne sığdırabilenler bulunur.’ demiştir.”

Hocaefendi cezbe hususunda devamla:

“—Cezbeye riya da karışır. Hakiki cezbe çok değişik haller gösterir. Bir kere Beyazıt Camii’nde oturuyor ve Kur’an dinliyordum. Bir sütunun yanında idim. Yanımda bulunan zât birden cezbelendi ve başını olanca şiddetle taşa vurdu. Adam kendine geldiği zaman hiç bir şey hatırlamıyordu. Başında hiç bir iz yoktu.

Diğer şahit olduğum bir cezbe hali, Galata Mevlevîhânesi’nde vuku buldu. Beyaz şalvarlı bir genç semâ yaparken kendinden geçiyor ve yerden bir metre kadar havalanıp havada dönüyordu. Bunu ayrı ayrı iki defa seyrettim.

* * * Hocaefendi, yapılan amelde Allah rızasının dışında hiç bir şey düşünülmemesi gerektiğini sık sık tekrarlardı. Bunun ne incelikte olduğunu bir kere Ahmed Ziyâüddîn Gümüşhânevî Hazretleri’nin uygulaması ile bize anlatmıştı:

“Büyük Şeyh Efendi (Gümüşhânelî Hazretleri) yatsı namazından sonra dervişleriyle hatm-i hâcegân yapar ve hatimden sonra dervişlerine birer çay ikram edermiş. Bir gün Hasan Hilmi Efendi’ye (kendisinden sonra posta oturan ilk halifesi):

‘—Bundan sonra, hatimden sonraki çay ikramını kaldırınız!’ buyurmuş.

sempozyum sayfa 23 Birkaç gün sonra da Hasan Hilmi Efendi’ye

‘—Çayı neden kaldırttım biliyor musun? Kış günü dervişler uzaktan geliyor. Yolda gelirken, hatimden sonra bir de çay içeriz diye düşünürler, Allah’ın rızasından uzaklaşırlar. Onun için kaldırttım.’ demiştir.” (22)

* * * Hocaefendi mürşid-i kâmilin dervişe tasarrufunu tarif ederken dervişleri ata benzetmişti:

“—Atların bir kısmı dizginleyip, dizginleri elimizde tutarız. Onlar, dizginleri bizim elimizde olarak hareket ederler. Bir kısmının dizginlerini çıkarırız. Onlar dizginsiz hareket ederler. Onlar eğitildiği için, kendilerini kaş göz işaretiyle idare ederiz.” buyurmuşlardır. (23)

i. Necdet Oral’dan Hatıralar

Hasib Efendi’nin evindeki hatm-i hâcegân sabaha kadar sürmezdi. Sünnete çok uygun hareket eden insandı. Yatsıdan sonra, öyle uzun boylu oturmak yoktu. Aziz Efendi’de oturulurdu ama, Aziz Efendi'nin ömrü kısaydı. O kendini biliyordu. Hasib Efendi de biliyordu bunu...

Sohbette sordular:

“—Hoca Efendi, Allah ömür versin ya, hani sizden sonra bizler ne yaparız, nereye gideriz?” dediler.

Bunun üzerine dedi ki:

“—A be düşünmeye gerek yok, bizden sonra Aziz vardır. Biraz da ona devam edersiniz.“ dedi.

Meğerse bunun daha devamı da varmış. Mehmed Zâhid Kotku Efendi için:

“—A be, ondan sonrakinin ömrü bize uzun görünür.” demiş.

Bu sözünü de sonradan öğrendim.

İnsanlar çeşitli şekilde imtihana tabi olabiliyorlar. Aziz Efendi’nin bir sözü vardır:

“—Şeyh imtihan etmez, imtihan eden ancak mel’undur. Şeyh imtihan etmez. ‘Şu adama helâları süpürteyim de, bakayım

sempozyum sayfa 24 içinden bir şey geçiyor mu?’ demez. Ya küfre düşerse, bunun vebali ne olacak? İmtihan Allah’ındır. Şeyh bu işi yapmaz.” dedi.

* * * Hasib Efendi’nin evinde otururken, Aziz Efendi yanı başında bulunurdu. Vefatından evvel her gün Aziz Efendi, bir Kur’an çantası ile sık sık Hasib Efendi’ye giderdi. Karşılıklı Muhammediye, Ahmediye gibi büyük kitaplar okurlardı. Aslında o okuma, bir ilim tahsilinden çok sanki makam teslimiydi.

Bir gün ben Hasib Efendi’ye gittiğimde, o okumalarına rastladım. Hasib Efendi oturuyor, yatağının içerisinde ders okuyor Arapça olarak... Aziz Efendi de onu kitaptan takip ediyor. Arapça bir cümle okuyor, ona bazen: “Şuradaki ibâre bu demektir.” diyor. Derken Aziz Efendi aniden Hasib Efendi’ye şöyle dedi:

“—Hocaefendi! Bir şeyh vefat etse, mürid üzerindeki tasarrufu azalır mı veya kalkar mı?..”

Hasib Efendi:

“—Yok yok, kalkmaz! Bil’akis derler ki: Şeyhin vefatı ile dervişler üzerindeki tasarrufu, kınından çıkmış kılıç gibi daha da keskinleşir.” dedi.

* * * Aziz Efendi, yokluklar içerisinde cömert bir insandı. Bir şey de kabul etmezdi. En varlıklı bir insan görünümünde idi. Hocaefendilerin her biri yaşayış tarzları ile bizlere çok güzel örnekler vermeye çalışmışlardır.

Aziz Efendi o zaman Zeyrek Ümmü Gülsüm Camii’nde imamdı. Maaşı 19 lira imiş. Bu nedenle çocuklarını besleyebilmek için keçi almış, keçilerin sütü ile çocuklarını beslemiş. Keçiler üremiş. O evliya zat, her gün hale gidermiş, pazar dağıldıktan sonra atılmış sebze artıklarını bir çuvala doldurur, eve getirirmiş, keçilerini beslermiş. Bize bunları anlatırken, “O sebze artıklarını, tek tek ellerimle topladım.” derken, gözyaşımı tutamadım.

Osman Ağabey, bir gün Aziz Efendi’nin oğluna sordu:

“—Babandan unutmadığın bir hatıran var mı Mahmud?” dedi.

O da:

sempozyum sayfa 25 “—Osman Abi, belki çok şey var ama ben babamın, halin önünden sebze artıklarını toplayıp, çuvala koyup da o yokuştan (Zeyrek yokuşu), burnu yere değecek kadar aşağı çökmüş vaziyette gelişini bir türlü unutamıyorum.” dedi.

* * * Bir gün bir kadın gelip, hasta olan çocuğuna okuması için, Aziz Efendi’ye yalvarmış. Rahmetli okumak istemiş, ama sonra düşünmüş; “Ben okuyamam!” demiş. Kadın üzülüp gitmiş.

Sonra bize dedi ki:

“—Sakalımın altından geç derim ama, yol olur. Bir kişiyi okursam, yarın üfürükçü hoca ismini koyarlar. Allah’ın lütfuyla bir de çocuk iyileşir de, bir de meşhurluk afeti çıkar bize...”

* * * Bir gün Aziz Efendi’ye sordular:

“—Müslüman kadının kıyafeti nasıl olmalı?”

Cevap olarak dedi ki:

“—Oğlum, müslüman kadının kıyafeti görüldüğünde dikkati çekmeyen, ama saygı uyandıran bir kıyafettir. Bu da yüz hatlarını kısm-ı âzamını örten bol bir başörtüsü, vücut hatlarını göstermeyen bol ve uzun bir manto, müslin çorap, düz ayakkabı pekâlâ olabilir.”

* * * Bir başka olayı da Aziz Mahmud’dan dinlemiştim. Kendisi Fatih Camii baş imamı idi. Aziz Efendi’nin arkadaşı idi. O anlattı bize:

“—Ben belediye harasının muhasebesini tutuyordum. Mart ayı geldi. 31 Mart’ta hesaplar bağlanacak, muvazene yapılacak, yani denk gelecek. 31 Mart’a iki gün kaldı, ben hesabı denk getiremiyorum. Müdür beni çağırdı:

‘—Bu iki gün içinde hesabı denk getiremezsen, sen de iş ara, ben de iş arayayım!’ dedi.

Bunun üzerine Aziz Efendi’ye gittim:

‘—Muvazene yapamıyorum, vaziyet kötü... Ufacık bir fark var, tutmuyor hesap!’ dedim.

Aziz Efendi:

sempozyum sayfa 26 ‘—Sen o defteri getir buraya!..’dedi.

Hemen eve gittim. Defteri aldım geldim. Baktım, Aziz Efendi abdest almak üzere kollarını sıvamış, yerde bağdaş kurmuş oturuyor.

‘—Gel yanıma otur, sayfaları çevir!’ dedi.

Ellerini göğsünde kavuşturmuş, ben de sayfaları birer birer açıyorum. Bir iki derken, bir sayfaya geldik. Aziz Efendi parmağı ile sayfanın yukarısından aşağı tarayıp bir satırda durdu, o satırdaki rakamın üzerine getirdi:

‘—Şu rakama dikkatlice bak!’ dedi. Sonra, ‘Tamam kapat!’ dedi.

Kalktım ben, eve gittim. Faturaları yeniden aradım, taradım, o faturayı buldum; 69'u 96 yazmışım, takdim te’hir hatası... Ancak Hocaefendi’nin yardımından sonra hesabı düzeltip, hesap bilançosunu denkleştirip müdüre teslim ettim.” (24)

j. H. Necati Coşan Efendi’den:

Velînimet pek muhterem büyüklerimizin hal ve hayatları hakkında zihnimde canlandırabileceğim hatıralarımı, tanımayanlara tanıma, muhiblerine de rahmet ve hayır dua ile anma vesilesi olması ümidiyle dile getirmeye çalışacağım:

Aynı ailenin ikiz evlâdı gibi birbirini çok seven Abdül’aziz Bekkine ve Mehmed Zâhid Kotku Hazretleri ulûm-u dîniyye tahsillerini, bunun yanında öz gayelerine hizmet verebilme yolundaki çalışmayı, yâni halveti yapmışlar; füyûzat ummanı Rasûlüllah SAS Efendimiz’den gelen has ve saf kaynaktan, talib ve lâyık oldukları nasibi de aynı zamanda beraber almışlar. Netice olarak, İslâm aleminin mümtaz ve güzîde simaları olan geçmişlerine halef ve sultan namzedi olmuşlardır.

Abdullah Hasib Efendi Hazretleri’nin 15 Mayıs 1949 yılında vefat etmesiyle boşta kalan o yüce makàma, tercih mevzu-u bahis olmaksızın merhumun işareti veya tavsiyesi ile, o zaman Ümmügülsüm Camii imamı olan Abdül’aziz Efendi gelmiş idi.

Bir arkadaşımız Abdül’aziz Efendi’den bahsetti ve bizi alıp yanına götürdü. Bu sûretle tanımış olduk.

sempozyum sayfa 27 O sıralarda kayınbiraderle beraber çalışıyorduk. Kayınbirader dedi ki: “Enişte, ben dükkânı bekliyorum. Sen başka bir iş bulup onunla meşgul olursan, geçimimize destek olur.” dedi. Bunun için Abdül’aziz Efendi’ye müracaat ettik:

“—Efendim, işimiz bozuldu, dükkâna devam ihtiyacı yok... Şimdi siz ne buyurursunuz, ne yapalım?” dedik.

“—Hazırlan, müezzinlik imtihanına girersin!” dedi.

Onun bu tavsiyesi üzerine müezzinlik imtihanına hazırlanıyordum. Ali Rıza Hakses de Fatih müftüsü oldu. Bunun üzerine imtihan açtı. Bu imtihanda biz birinci olmuşuz. Müezzin maaşı 60 lira, benim ev kiram 60 lira... “Bu beni geçindirir mi?” diye içime bir şüphe geldi amma, onların tavsiyesi olduğu için, bu düşünceyi içimden kovdum.

İmtihanı kazandıktan sonra, Ali Rıza Hakses beni çağırdı. Bizim kullandığımız kelimeleri ve yazıyı beğenmiş:

“—Burada 125 lira ücretli Kur’an kursu kadrosu var... Seni oraya tayin etsek de, sen orada kâtip olarak çalışsan olmaz mı?” dedi.

Gittim, Abdül’aziz Efendi’ye sordum. “Pekâlâ...” dedi. Ben de bunun üzerine görevi kabul ettim. Fatih Müftülüğü’nde görev yaptık.

Ondan sonra İstanbul müftü kâtipliği intikal etti. Benim tahsilim olmadığı için, orada netice alacağımı ümid etmiyordum. Bu yüzden hiç oranın imtihanına müracaat etmeyi düşünmemiştim. O zamanın İstanbul Müftülüğü mümeyyizi Remzi Bey geldi, benim masamın başına dikildi:

“—Bir dilekçe yaz, imtihana gireceksin!” dedi.

Ben:

“—Hazırlanmadım, tahsilim yok, belgem de yok... Herhalde yapamam!” dedim.

Çok ısrar etti ve dilekçemi aldı. Bir saat sonra da imtihana çağırdı. Bu imtihanda da birinci olmuşuz. Ben kendi halimi biliyorum, bunların Abdül’aziz Efendi’nin duası neticesi olduğuna kànîyim.

O mübarek, o kudsî görevi dinlenme ve istirahat payı ayırmadan, gece gündüz kapısını muhib ve ziyaretçilerine açık tutarak, sanki muayyen ve mahdut bir zaman zarfında tesviyeye

sempozyum sayfa 28 mecbur olduğu borcunu ödeme veya taahhüdünü yerine getirmenin tâkat üstü âzâmî gayreti içinde hizmetinin sonu gelmiş; ilâhî takdir gereği, her fânî gibi ircii bekà ederek yüce Mevlâsına kavuşmuş, herhalde layık olduğu vuslat saadetine erişmiştir.

Kendisi Hazret-i Ali Efendimiz’i hatırlatan bir vücut yapısına sahipti. Saçı sakalı sarışın, kol ve pazuları kalınca, her halde güçlü kuvvetli, göğsü geniş, yüzü heybetli idi. Bazı kere tüyleri ürperten bakışlarına ve ciddî tavırlı görünmesine mukàbil, misafir ve ziyaretçilerine hitab ve iltifatı gayet olgun, latîf ve çok tatlı olurdu.

Münazara edası içinde sohbet vesîlesi olan konuşmalardan son derece hoşlanırdı. Gecenin geç saatlerine kadar devam eden konuşmalardan sonra, evde abdest tazeleyip, yatmaya fırsat kalmadan sabah namazı için camiye döndüğümüz zamanlar olurdu.

Yalnız olarak yemek yediği herhalde görülmemiştir. Bu sofra arkadaşları olan bizleri, herhalde tevâzu eseri olarak kardeş ve evlât olarak kabul ettiği için, seviyemize iner, kendi kaşığıyla ikram iltifatında bulunurdu. Dünya ve dünyalıklara soğan kabuğu kadar kıymet vermez, elinde ve evinde fazla olanı sabaha bırakmazdı.

Bildiğimiz kadarıyla sıkıntılı olan bir hayatın içindeydi. Fakat kendisine çile ve mihneti zevkle kabul ettiği için, durumunu hissettirmez hep mesrûr ve neşeli görünürdü. Yine Hazret-i Ali Efendimiz’in meşhur miskin, yetim ve esir hadiselerini hatırlatan, yâni ailece aç kaldığı, yattığı zamanlar olurdu.

Yaz kış giyiminde fark olmayan, yâni soğuk ve sıcaktan etkilenmeyen bu muammâ ve müstesnâ insan, sözle ifadesi zor olan fevkalâde birçok hal ve meziyetin sahibi idi. Her dalda öğrenim yapan öğrenci sorularına cevap vermesinden ve kendisiyle görüşen, şu anda hatırlayabildiğim Nurettin Topçu başta olmak üzere, ilim otoritesi sayılan zevâtın hayranı oldukları itirafını yapmalarından, ulûm-u dîniyyenin haricinde eğitim ve öğretimi yapılmakta olan bütün ilimlere tahsilini yapmadığı halde vukùfu bulunduğunu, ayrıca mevhibe-i ilâhiyeye mazhar olduğunu öğrenmiş bulunuyoruz.

sempozyum sayfa 29

Muhterem Abdül’aziz Hocamız, Bursalı ve Bursa’da görevli olduğu için kendisini tanımadığım Mehmed Zâhid Kotku Hocamız’ı bir vesîle ile ben hakîre anlatırken, bazı olgun meziyetleri yanında kelimenin kendisi ile, “Evliyâ nümûnesi!..” buyurmuştu.

O zamanın Fatih müftüsü olan Ali Rıza Hakses’in himmetiyle, Bursa’daki Üftâde Camii imamlığından, Zeyrek’teki Ümmügülsüm Camii’ne naklen tayini yapılan muhterem Mehmed Zâhid Hocaefendimiz, 1953 yılının ilk ayında, o mübarek mihrabda muhterem Abdül’aziz Hocamız’ın halefi olarak göreve başlamış, selefinden meydana gelen muazzam boşluğun telâfisi bilütfillâh sağlanmıştı.

Konuşması az ve pek mütevâzi olduğu için, aciz bir görüntüye sahipti. Durumu yadırgayan, merhuma çok yakın olduklarını bildiğimiz, kıdemli ve çok sevdiğimiz, fakat ve maalesef aralarında:

“—Bu makam buna mı kalacak?” diyenlerin bulunduğu bir grup münevver kardeşimiz, o geniş kılıfın içinde ne hazinelerin bulunacağı hesabını yapmadan, sadakat hilâfına, müdâvimi oldukları o kapıdan ayrılmışlar ve bizleri mahzun bırakmışlardır.

“Allah bir kişiyi severse, onu insanlara da sevdirir.” hadis-i şerifi gereğince, merhumdan aldığımız bilgi sebebi ve Allah’ın lütfuyla, Hocaefendimiz bize sevdirilmişti. Aynı halin içinde görevine devam eden Mehmed Zâhid Hocaefendimiz, hadis-i şerif muktezası olarak, İslâm’ı yaşayanlara ve yaşamak isteyen diğer insanlara sevdirilmiş olacak ki; kendisini sorup arayanların günden güne sayısı artmış ve hakîkaten Allah’ın sevdiği bir kul olduğu zahir olmuştu. Yıllar geçtikçe de muhîti tahminin üstünde genişleyen Mehmed Zâhid Hocaefendimiz’i hemen tanımayan kalmamış, görülen ve yayılan üstün İslâmî meziyetlerinden dolayı cemiyet arasında ve hattâ memleket çapında farklı bir alâka ve itibarın sahibi olmuştu.

Komşu caminin cemaatinin artması ve dolayısıyla semtinin arzu ettiği şerefe ulaşması yolunda, yıllarca taşıdığı niyeti gerçekleştirmek için, Ümmügülsüm Camii hakkında alınan istimlâk kararını fırsat bilerek ve niyetini açıklayan mahalle

sempozyum sayfa 30 sakinlerinden Avukat Mazhar Sündüs Bey’in, ciddî ve azimli teşebbüsleriyle 1958 yılında İskenderpaşa Camii’ni naklolunan Mehmed Zâhid Hocaefendimiz, hayatının sonuna kadar imamet görevini burada sürdürmüş; bilindiği gibi o da 13 Kasım 1980 günü sevdiği Mevlâsına kavuşmuş; namzedi olduğu vuslat saadetine herhalde nâil olmuştur.

Her ikisinin de makam ve menzilleri âğuş-i Peygamber olsun... (25)

NOTLAR

(1) Prof. Osman Çataklı, Hacı Hasib Efendi ve Hacı Aziz Efendi, s. 37, İstanbul, 2000.

(2) Ahmed Ersöz, Abdül’aziz Bekkine Hazretleri, s. 4, İzmir, 1992.

(3) Prof. Osman Çataklı, Hacı Hasib Efendi ve Hacı Aziz Efendi, s. 40, İstanbul, 2000.

(4) a. g. e., s. 41-42

(5) a. g. e., s. 43

(6) Abdül’aziz Bekkine, Râmûzül-Ehàdîs Terc. c.1, s. XV, İstanbul, 1982.

(7) a. g. e., s. XVI

(8) Prof. Osman Çataklı, Hacı Hasib Efendi ve Hacı Aziz Efendi, s. 54, İstanbul, 2000.

(9) a. g. e., s. 54

(10) a. g. e., s. 119

(11) a. g. e., s. 126

(12) a. g. e., s. 125

(13) a. g. e., s. 84

(14) a. g. e., s. 123

(15) a. g. e., s. 86

(16) a. g. e., s. 86

(17) a. g. e., s. 87

(18) a. g. e., s. 88-91 (19) a. g. e., s. 92-97 (20) a. g. e., s. 99

(21) a. g. e., s. 101

sempozyum sayfa 31 (22) a. g. e., s. 102 (23) a. g. e., s. 103

(24) Dr. M. Erkaya, Anılarla Mehmed Zâhid Kotku Rh.A, s. 133-138, Seha, İstanbul, 1997.

(25) a. g. e., s. 141-146