Bizim Rahmetli Mehmet Çavuşoğlu vardı, profesör, Allah rahmet eylesin... O da "Zâtî'nin Küfürleri" üzerine bir çalışma yapmıştı. Herkes kendi üslûbuna göre bir şey seçiyor, bir tarafı tutuyor. Ama şunu net olarak söyleyebilirim, hattâ isbat edebilim, görevli insanlar vardır. İslâm ülkelerinin üniversitelerinde görevli insanlar vardır, kadrolu insanlar vardır. Bir yerlerden emir alan, maaş alan ve amacı sünneti yıpratmak olan, tasavvufu kötülemek olan ve elbirliği ile, organizasyon olarak çalışan; görevi İmâm-ı A'zam'a hücum etmek olan, bir sâfî müslümanın sevdiği, bağlandığı ne varsa hepsine var gücüyle hücum eden görevli insanlar vardır.

Yâni her ünvanlı kişi o mesleğin erbabı olmuyor, Türkiye'de ve batıda her zaman gerçeği söylemiyor. O bakımdan müteyakkız olunuz. Bir insanın söylediği sözleri dikkatle süzgeçten geçirin, delil arayın!..

Ben şimdi meselâ sizinle konuşurken, ayetlerden hadis-i şeriflerden misaller vererek anlattım. O kanaatte olan insanlar bu ayetleri nasıl yalayıp yutacaklar, nasıl hiçe sayacaklar, nasıl yürürlükten kaldıracaklar?.. Sünnet tarihselmiş, günümüz için delil olamazmış... Peki İslâm'ın delili ne kalıyor o zaman?..

Allah-u Teàlâ Hazretleri;

(İnned-dîne indallàhil-islâm) "Allah indinde geçerli olan yegâne din İslâm'dır." diyor.

(Vemen yebtaği gayrel-islâme dînen felen yukbelü minhü) "İslâm'dan gayri din edineni Allah kabul etmeyecek." diyor. Peki ben Allah'ın dini olan, Allah indinde geçerli din olan İslâm'ı nerden öğreneceğim, söyler mi bu beyler?..

İslâm'ı öğrenmek istiyorum, ilim adamıyım. Çantamda merceğim var, cetvelim var, ölçmek biçmek için, incelemek her türlü malzemem var. Yâni polis hafiyesi gibi çalışmağa hazırım, bütün izleri incelemeye hazırım. İslâm'ı öğrenmek istiyorum. Söyler misiniz bana İslâm'ı öğrenmek için ben ne yapacayım, nerden başlayayım?..

Elimde ilkönce Kur'an-ı Kerim var, Allah'ın kelâmı, hiç bir şeyi değişmemiş. Tâ Hazret-i Ali zamanında yazılmış imzâlı Kur'an-ı Kerim elimde mevcut... Binaen aleyh Kur'an-ı Kerim elimde bir delil...

Ondan sonra Peygamber SAS Efendimiz zamanında tesbit edilmiş Efendimiz'in sözleri, hareketleri var... Ben bunları delil olarak almaz olur muyum?..

Polis hafiyesi bir saç kılını delil olarak alıyor, değerlendiriyor; "Bu sarışın saç falancanın saçı..." diyor. Kanın tahlilini yapıyor, "A grubu Rh pozitif kan, işte bu da ondandır." diyor, böyle sonuç çıkartıyor da, ben Peygamber Efendimiz'den sahih râvîlerle rivayet edilmiş olan bir vesikayı dinimin delili olarak almayacağım?.. İlmî düşünen bir insanın, bu sözü söylemesi mümkün değildir muhterem kardeşlerim! İnsanın eğri de otursa, biraz doğru konuşması lâzım!..

Dinimizi nerden öğreneceğiz?.. 1400 yıl önce İslâm gelmiş, Peygamber Efendimiz yaşamış. Peygamber Efendimiz hakkındaki rivayetleri nazar-ı dikkate almazsak, Peygamber Efendimiz'i nerden tanıyacağız?..

Sonra ne hakla nazar-ı dikkate almıyoruz?.. Yunanlının Aristo'su hakkında ne malzeme vardır elimizde?.. Stago'nun eserinin sıhhatli olduğunu kim söyleyebilir?.. Yunanlı herhangi bir yazarı alın, Latin yazarlarından falancayı alın, Fransızların herhangi bir şahsını alın; onun eserinin doğruluğunu bize ne isbat eder?..

Ama hadis-i şerifler onların hepsinden çok daha kuvvetli bir şekilde tesbit edilmiştir. Onu ancak inatçı bir insan, böyle ayağını yere vurup vurup da, ille kabul etmek istemiyorum diyen bir insan reddedebilir. Yoksa elimizde son derece bol malzeme var, çok geniş malzeme var.

Bir İslâm tarihçisini düşünün, İslâm tarihini yazacaksınız, Arabistan'ın tarihini yazacaksınız; ne yapıyorsunuz?.. Kitâbeleri okumağa çalışıyorsunuz, kalıntıları geziyorsunuz, fotoğraf çekiyorsunuz, arkeolojik kazı yapıyorsunuz. Arkeoloji ilmi bizim bu hadis-i şerifin yanında solda sıfır kalır. Arkeoloji ilminin bulguları ne kadardır yâni, nedir?.. Devirleri yazıyorlar, Urartu devri diyorlar, bilmem Asurlular, Sümerler, şunlar bunlar diyorlar.

Malzeme ne kadar çıktı?.. Biz onlara inanıyoruz da Asur devleti diyoruz, Mısırlıların Firavunları diyoruz, 22. Sülâle diyoruz, bilmem ne diyoruz. Yâni dünya tarihini mukayeseli olarak incelerseniz, bu kadar kuvvetli deliller hiç bir kültürde mevcut değildir muhterem kardeşlerim! Yâni bu adamlar doğru söylemiyorlar.

Allah-u Teàlâ Hazretleri bizi, sünnet-i seniyyeye âşinâ eylesin... Peygamber Efendimiz'in yolundan ayırmasın... Allah hepinizden razı olsun...

Esselâmü aleyküm ve rahmetullàhi ve berekâtühû!..

Temmuz 1995 - İNGİLTERE

Prof. Dr. Mahmud Es'ad COŞAN

RASóLÜLLAH'IN HAYATINI ÖĞRENELİM!

Bismillâhir-rahmânir-rahîm.

Bizi yaratan, bize sevdiği din olan İslâm'a mensub bir kul olmayı nasîb eden, türlü nimetleri ile hayatımızı sağlayan, bu dünya hayatını bir imtihan olarak hazırlayan, öldükten sonra da huzuruna varıp, bu dünyadaki amellerimizden dolayı kendisine hesap vereceğimiz, yaradanımız, Rabbimiz, alemlerin Rabbi Allah-u Teàlâ Hazretleri'ne sonsuz hamd ü senâlar olsun.

Onun Habîb-i Edîbi, elçisi, insanlara, alemlere rahmet olarak gönderdiği peygamberi, sözcüsü, dinine davetçisi, sevgili habîbi, Makàm-ı Mahmud'un sahibi Muhammed-i Mustafâsına sonsuz salât ü selâm, tahiyyât ü ihtiramâtımızı arz ederim. Rabbimiz lütfuyla keremiyle rûh-i pâk-i peygamberîlerine vasıl eylesin, şefaatine bizleri nâil eylesin...

a. Varlığın Sebebi

Aziz ve muhterem kardeşlerim!

Dünyaya geldik ve bu yaşa kadar yaş yaşadık, tecrübe kazandık. Dünyayı kendi penceremizden gördüğümüz kadarıyla tanıdık. Ama Allah bize öbür insanların pek çoğunda bulunmayan bazı nimetler bahşetti, bazı imkânlar ihsân etti. Onun için dünyaya bakışımız ve hayatı değerlendirmemiz hususunda birtakım üstünlüklere sahibiz. Eğer Güney Amerika'da doğsaydık, ya da Çin'de dünyaya gelseydik, veyahut Sibirya'nın Kamçatka yarımadasında doğsaydık, Alaska'da doğsaydık, dünya görüşlerimiz bugün bizim doğru olduğuna inandığımız gerçeklere bu kadar yakın olmazdı.

Allah'a hamd ü senâlar olsun, içinde bulunduğumuz şartlarla olaylara çok yukarıdan, çok derinden bakmaya imkânımız var. Dünyadaki her şeyi değerlendirme imkânımız var, doğru değerlendirme imkânımız var. Bir taraftan bu dünyada yaşayan öteki insanlar kadar, İngilizler, Almanlar, Fransızlar, Amerikalılar kadar dünyayı tanıyoruz. Bu, şurada beni dinleyen siz kardeşlerime biraz daha fazla ölçüde bahşedilmiş bir nimet...

Onları biliyoruz, hayatlarını görüyoruz, tanıyoruz. Mâneviyat alemlerini de biliyoruz, iç dünyalarını da az çok tanıyoruz. İnançlarını da biliyoruz, kiliselerini biliyoruz. Yaşam tarzlarını biliyoruz, zevklerini biliyoruz. Ama onlar bizi bilmiyorlar, bizim imanımızı tanımıyorlar. Bizim inancımıza âşinâ değiller, bizim zevklerimize sahib değiller. Bizim tercihlerimizi yapacak ruh kuvvetleri, akıl imkânları kendilerinde mevcut değil. Bu bakımdan bizde onlardan üstünlükler var...

Şimdi bunlar buralarda doğmuşlar; inançları sakatlanmış bir inanç olduğu için, hurafeler karışmış bir inanç olduğu için, gördükleri bilimsel tahsil ile inançları arasında bağlantı kurmaları mümkün olmuyor. Bilimselleştikçe inançlarından uzaklaşıyorlar. İnançlarına ancak duygusal bağlarla bağlılar. "Biz İngililiziz, veya Fransızız, veya Almanız, Amerikalıyız... Küçükken şöyle yapardık, böyle yapardık. Noelde şöyle eğlenceler olurdu. Anamız şöyle pasta yapardı, babamız şöyle ederdi... Papa bize şöyle etmişti, böyle etmişti. Bu bizim kültürümüz, medeniyetimiz, biz bunları değiştirmemeliyiz." diyorlar.

Dün biz gemi ile gelirken gazete aldık. Bir İngiliz gazetesi feryad ediyor. Diyor ki:

"--Kiliselerimiz kapanıyor, satılıyor ve işin çok acı tarafı bunlar müslümanların eline geçiyor. Eğer bir kilise satılıyor da müslümanların eline geçiyorsa, bu bizim için çok kötü bir şey demektir. Bunun önüne geçmeliyiz." diye bir uzun yazı...

Gazeteyi orda bırakacaktık, almayacaktık ama, ben bizim Receb arkadaşımıza:

"--Bunu bizim torbamıza sok, çünkü bizimle ilgili." dedim.

Rahatsız oluyorlar. Hem kiliselerini çalıştıramıyorlar, hem de biz aldığımız zaman rahatsız oluyorlar.

Bizde çalışma aşkı, şevki var, mekâna ihtiyac var. Bak iki senedir burda --Allah'a çok şükür, Allah razı olsun-- toplantı yapıyoruz. Güzel bir yer, bahçeli; konferans için, konuşma için yerleri var, yatma yerleri var. Sakin bir yer. Hazırlayanlar güzel hazırlamışlar, sağ olsunlar. İmanlı insanlar, bizim gibi inançlı insanlar. İstifade ediyoruz, ihtiyaç var, aranıyoruz.

Buraya gelişimizdeki tehirin, gecikmenin sebebi, Almanya'da da bir yer arıyoruz. Bir yerimiz olsun, bir merkezimiz olsun; oraya bir yerleşelim, bir adres verelim. "İşte biz şuradayız, buyurun!" diyelim diye çırpınıyoruz. Çeşitli emlâke bakıyoruz.

Bizim yer ihtiyacımız var, onlarda yer bolluğu var, çalıştıramıyorlar. Ondan sonra da biz aldığımız zaman, kızıyorlar. Parasıyla alıyoruz.

Papazlar da diyorlarmış ki:

"--Daha rahat koltuk istiyorsunuz, daha iyi ısınma istiyorsunuz, ama soğuk kış günlerinde bizimle beraber olmuyorsunuz." diyorlarmış. Yâni, "Bizim dertlerimizi paylaşmıyorsunuz, onun için satıyoruz." demek istiyorlar.

Yâni onlarda yer bolluğu var, bizde talep var. Duygusal olarak bize tepki gösteriyorlar, eski binalarının bizim elimize geçmesinden rahatsız oluyorlar. Biz orayı aldığımız zaman cıvıl cıvıl çalıştırıyoruz; ibadet oluyor, ezan okunuyor, Kur'an okunuyor. Bina seviniyor, bina yapılış gayesine uygun çalışmaya başlıyor. Ama onlar bundan duygusal olarak rahatsızlar.

Bu adamların gerçekleri görmeleri için önlerinde büyük dağlar, büyük engeller var, onları aşmak zorundalar, aşamıyorlar. Ama biz gerçekleri bulmak için çok daha tabii şartlara sahibiz. Bir taraftan ailelerimizden İslâm'ı tanıyarak yetiştik, bir taraftan da Yirminci Yüzyıl'ın çağdaş meslek bilgileri neyse, onları edinmeğe çalışıyoruz. Mastır yapmışız, doktora çalışması yapıyoruz. Kimimiz o merhaleleri aşmış, geçmiş geçmiş, meselâ benim gibi emekliliği tatmış kimseleriz; biliyoruz.

Aziz ve muhterem kardeşlerim! Bizim inançlarımız bize bildiriyor ki ve felsefî bakımdan da, filozofların fikrî çalışmaları bizi şu noktaya götürüyor ki: Bizim varlığımızın bir sebebi var, bir amacı var. Kâinatın bir düzeni var. Biz insanlar, çevremizdeki canlılar, cansızlar, evren, kâinat düzenli... Bu düzenin bir sahibi olması lâzım!

Bunu filozoflar da, teist veya ateist düşünen insanlar da itiraf ediyor. Akıl bu noktaya götürüyor. Dekart'ın meşhur bir sözü var. Her şeyden şüphe ederek, her şeyi yıkarak yeniden inşâ etmek için çalışmaya başlamış. "Her şeyden şüphe edebilirim, hristiyanlıktan şüphe edebilirim." demiş, etmiş. Hazret-i İsâ'dan önce insanlar kime inanacaklardı? Haç yokken neye tapınacaklardı?.. Hazret-i İsâ'dan öncesini izah edemezler kendi inançlarıyla... Demek ki sınırlı ve yetersiz.

Her şeyden şüphe etmişler. Tabii, bilim de şüphe ile başlıyor. "Şüphe, bir hakîkate doğru koşmaktır." diyor bir şair de... Elbet şüphe edeceksiniz ki, araştıracaksınız ve gerçeği bulacaksınız. Her şeyden şüphe ediyorsunuz: Acaba benim duygularımın algıladığı şeyler gerçek mi?.. Ben etrafa bakıyorum, bir şeyler görüyorum. Bunlar benim izlenimlerim mi, benim dışımda bir gerçek mi?.. Ben gördüğüm zaman doğruyu mu görüyorum, yoksa gözümün bana gösterdiği kadar sınırlı bir takım bilgileri mi algılıyorum?.. Kulağımla duyduğum zaman her şeyi mi duyuyorum, yoksa kulağımın kapasitesi, sığası kadar şeyleri mi duyuyorum?.. Yâni duyu organlarımızın bize bildirdiği izlenimler, beynimizin algıladığı algılar gerçeklerin ta kendisi midir, yoksa çarpıtılmış birtakım izlenimler midir?.. Hangi şey doğrudur, hangi şey yanlıştır?.. İnsan böylece şüphe okyanusunda boğulacak hale geliyor. Her şeyden şüphe ediyorsunuz. Septisizm dedikleri septik bir düşünce...

Tabii şüphe ede ede insanlar, birtakım deneylerle bazı şeylerin doğruluğunu tesbit etmişler. Bazıları da itiraf etmiş, demiş ki:

"--Her şey izâfîdir."

Her şey bir şeye göredir. Şu şuna göre büyüktür, bu buna göre ağırdır, şu şöyledir, bu böyledir; birbiriyle mukayeselidir. Eğer bu mukayese olmasaydı, zaman da olmayacaktı, mekân da olmayacaktı. Zaman da bir izâfîliktir, falanca olgudan sonra, falanca olgudan önce diye; mekân da öyle...

O zaman çok büyük teoriler, nazariyeler ortaya atılmış. Ama Dekart diyor ki: Düşünüyorum, yâni bu şüpheleri yaşıyorum içimde; "Acaba ben var mıyım, ben neyim? Benim içimde düşünen kim, parmağım mı düşünüyor, kulağım mı düşünüyor, çenem mi düşünüyor, bacağım mı düşünüyor?.." Bu düşünen içimde bir ben vardır bende, benden içerüyü bulmağa çalışıyor. Yunus bulmuş. Sonra o da buluyor, "Düşünüyorum, o halde varım!" diyor. "Hah, bir şeyi yakaladım, tamam; mâdem ben düşünüyorum, içimde düşünen bir şey var." diyor, burdan başlıyor.

Benim bu varlığım kendimden mi, kendi kendimi ben mi var ettim?.. Yok, benim haberim yok, ben yapmadım. Kim yaptı?.. Onu aramağa başlıyor insan. Varım, o halda beni var eden var!.. Düzen var, kanunlar var, tabiat kanunları var... Ben hiç korkmuyorum tabiattan ve tabiat kanunlarından, çok hoşuma gidiyor. Onlar Allah'ın varlığına delâlet ediyor. "Mâdem kanun var, düzen var, o halde bir düzenleyici var." diyoruz. Akıl söylüyor, zarûrî olarak söylüyor.

Benim talebelerimden bir profesör var. "Ateizmin Açmazları, Çıkmazları" diye doçentlik tezi yapmıştı. Yâni Allah'ı inkâr etmek mümkün değil. Allah inancı soruları cevaplandırıyor, soruları çözüyor. Romanın karma karışık olan konusunu açıklıyor. Esrârengizliği kaldırıyor, her şeyi çözümlüyor. Allah var diyorsun, her şey düzene giriyor. Allah yok dediğin zaman, her şey karma karış oluyor, çıkmaza giriyor insan... Çıkmazlığını da izah ediyor arkadaş, inançsızlığın olamazlığını da isbat ediyor.

Hem de ateist jürinin önünde isbat etmiş. Adamlar bakmışlar ki, karşılarındaki kendi istediklerinden daha bilgili, itiraz bile edememişler. Halbuki imtihana giren bir doçent, jüri üyesi profesörlerden biraz daha aşağıdadır. Ama onlar bakmışlar ki, kendilerinin bilmedikleri pek çok şey var. Onlar ateizme girmişler ama, bunlar gibi girmişler; yâni tek taraflı bilgiye sahib oldukları için girmişler. Benim talebe de imamlıktan başladı, ilâhiyattan başladı işe, bu tarafı da bildiği için, onun karşısında itiraf etmişler. Hocalar onun karşısında talebeleşmişler.

Sonra ben o yazıyı çok beğendim de bizim İlim ve Sanat dergisinde neşrettirdim. Gittikleri yolun çıkmaz sokak olduğunu, bilimsel bakımdan yanlış yolda olduklarını, bilimsel bakımdan taassubda olduklarını, kör olduklarını, tutarsız olduklarını bilsiler diye. Bir doçentin ağzından duysunlar, bir tez olarak karşılarına gelmiş, görsünler diye neşrettirdim. [İlim ve Sanat, c.1, s. 64] Yazının aslı bizim İlâhiyat Fakültesi dergisindedir.

Düşünüyorum, o halde varım. Varım, o halde beni bir var eden var... Beni bir var eden varsa, ve bu kâinattaki düzeni kurmuşsa; şu Güneş'i, Ay'ı yaratan, şu ağaçları, şu çiçekleri açtıran, şu hayatı şu cansız cemâdât, tabiat içinden var etmişse, bu hayat bir istikamete doğru gidiyorsa, bunları yönlendiren var, besbelli... Bir etki var ki etkileşim oluyor.

Akil Muhtar Özden diye bir ordinaryus tıp profesörü vardı. Belki bazı kitaplarından doktor arkadaşlar tanırlar. İsviçre'de filân okumuş, bir yerlerden nişanlar, madalyalar almış bir adam... İlim Bakımından Ahlâk diye bir kitap yazmıştı. Belki onu da okumuşsunuzdur. Çünkü Bedîî Şehsuvaroğlu'nun, Süheyl Ünver'in başında bir ara bulunduğu Tıp Tarihi Enstitüsü vardı İstanbul Tıp Fakültesi içinde, orda yayınlanmıştı. Ordan almıştım o kitabı.

Ordinaryus profesör, Avrupa'da yaşamış bir kimse bu şahıs. İmanlılık derecesini bilmiyorum, imanı varsa Allah rahmet eylesin... Ama kitabında böceklerden, hayvanlardan misâller vererek, bizim ahlâk dediğimiz davranışların bir evrim sonucu bize geldiğini ve kâinatın bir evrim ile bir noktaya doğru gelişerek gittiğini, bir şuurlu kuvvet tarafından kâinatın geliştirilerek inkişaf ettirildiğini isbat ediyor. Kitabın ana konusu bu... Yâni nizamı düzenleyen, düzeni sağlayan bir kuvvetin varlığını ifade ediyor, o halde mü'min demektir.

b. Rabbimiz'in Nimetleri

Şimdi biz bunu biliyoruz. Ama bilimsel olarak bunu bildiği zaman insan, "Tamam ben varım, beni var eden var. Kâinat var, kâinatı var eden var. Kâinatta bir düzen var, bu düzeni kuran var, bu işleri olduran var..." diyor ama, bu insanı doyurucu bir sonuç olmuyor. Bu sefer doyumsuzluk daha da artıyor, iştiyak ve merak daha da çoğalıyor:

"Peki bu nerde, ben bununla nasıl irtibat kurabilirim? Bu bilginin açıklaması, genişliği nedir, teferruatı nedir? O beni yarattı ise benim onunla ilişkilerim nedir? Benim ona karşı ne yapmam lâzım, o bana karşı ne yapıyor? Hayat nedir? Nerden geldik, nereye gideceğiz?.." gibi bir sürü soru akla geliyor.

Onun için Arap şairlerinden birisi demiş ki:

"--Çeşitli sorunlar karşısında düşünüp de, bir Tanrının varlığı sonucuna geldin mi, tamam o zaman en büyük soruya gelmişsin!"

Yâni Allah'ın varlığını bilmek, bir taraftan sorunları çözüyor, bir taraftan da bir çok soruların kaynağı oluyor.

İşte bunları insan kendi aklıyla anlayamıyor. Onun için Allah-u Teàlâ Hazretleri kendisini tanıtacak ve bu konulardaki doyumsuzluğu tatmin edecek elçiler gönderiyor, uyarıcılar gönderiyor.

Kur'an-ı Kerim'de Rahman Sûresi'ni hepiniz bilirsiniz, (Febieyyi âlâi rabbükümâ tükezzibân) ayetini tekrar tekrar dinlediğimiz sûre... Allah-u Teàlâ Hazretleri buyuruyor ki:

(Halekal-insân) "Allah insanı yarattı. (Ve allemehül-beyân) Ona konuşmayı öğretti." Burdan anlıyoruz ki bizim konuşma dediğimiz sistem, düzen, çok gelişmiş bir sistem bu... Biz konuşuyoruz, ben kafamdaki fikirleri size iletiyorum. Konuşmayla, konuşma sistemiyle iletiyorum, siz de anlıyorsunuz.

O halde, burdaki bilgileri size iletmek için çok karmaşık bir sistem bu... Bu nasıl oluşmuş, nasıl gelişmiş, esrârengiz bir şey...

Allah-u Teàlâ Hazretleri insanı yarattı, ona fikirlerini beyan edecek teşkilatları, düzenleri, aletleri, araçları, sistemleri öğretti.

Sonra, biliyorsunuz Peygamber SAS Efendimiz'e, Hıra Mağarası'nda inzivaya çekilip de derin derin düşündüğü, ibadet ettiği zamanlarda ilk gelen ayetlerde ne buyuruluyor:

(İkra' ve rabbükel-ekrem. Ellezî alleme bil-kalem. Allemel-insâne mâ lem ya'lem.) "Kalem ile insana bilgileri öğreten, insanoğluna bilmediği her şeyi öğreten Allah'ın adıyla oku!" buyruluyor.

Demek ki kalemi, yazıyı, beyanı, anlaşmayı, bilgileri, insanoğlunun bilmediği şeyleri insana öğreten yine Allah... Biz bütün bilgileri ondan, onun lütfundan kazanıyoruz. Derece derece, tarih boyunca, insanlığın tarihi boyunca öyle kazanmışız, o anlaşılıyor.

Yâni Allah-u Teàlâ Hazretleri, insanı yarattıktan sonra terk etmemiş. "Yarattım, ne halleri varsa görsünler!" diye sokağa atılmış bir çocuk gibi değiliz. Her an lütfu devam ediyor.

(Külle yevmin hüve fî şe'n) Her an lütfu devam ediyor, devam etmekte... Onun verdiği akılla düşünüyoruz, onun verdiği akılla mastır yapıyoruz, onun verdiği akılla doktora yapıyoruz. Her an onun verdiği nimetle yaşıyoruz. Vücudumuzun hayatı da onun verdiği karmaşık nimetlerin bir bileşkesi, sonucu... Yâni bu karmaşık yapıda bazı şeyler çalışmadığı zaman, hastalanıyoruz. Çalışmazlık arttığı zaman, yaşamımızı yitiriyoruz. Hayat, nefes almamız bir çok nimetin sonucu...

Bahâeddin Nakşıbend Hazretleri'ne keramet göster demişler. Üç adım ileri atmış, "İşte size keramet!" demiş.

Üç adım ileri atmak büyük bir keramettir, Allah'ın ikramıdır, kolay bir şey değildir, yapamazsınız. Adamlar bir robot yapıyorlar, biraz yürüyor... Hemen filmler, fotoğraflar, "Mâşâallah, mâşâallah, şöyle bir cihaz ortaya koymuşlar, şöyle gidiyor." diye hayret ediyoruz. İnsanın bu dengesi de mühim bir şey...

Biz şimdi gemide gelirken, televizyon kayakçıların kayışlarını, dağlardan inişlerini, havada takla atışlarını, uçuşlarını filân gösterdi bir ara... Konuştuk arkadaşlarımızla; yâni buradaki çocuklar, tekerlekli patenlerle küçükten alışıyorlar bu dengeye... Bizimkiler uçurtma uçurur, sapan atar, ip atlar, sek sek oynar. Ama bunlar öyle değil...

Bu denge de mühim bir şey, her şey muazzam bir şey... İşte biz bu muazzam şeylerle her an takviye olarak hayatımızı sürdürüyoruz. Başka varlıklara karşı üstünlüklere sahibiz.

Bir kitapta okumuştum. Bengal kaplanı, üç metredir boyu, Allah karşılaştırtmasın... Bengal kaplanı uzaktan yavrusuna insanoğlunu göstermiş:

"--Bak şunu görüyor musun? Bu dünyanın en korkunç mahlûkudur, aman bundan kendini sakın!" demiş.

Biz dünyanın en tehlikeli mahlûkuyuz. Filler bizden yaka silkiyor. Kaplanlar bizden korkuyor, "Aman bunun ağına düşme!" diye çocuklarını ikaz ediyorlar. Denizdeki, havadaki bütün mahlûklar, hepsi bizim emrimizde; biz onlardan üstünüz.

Bu üstünlükleri biz kendimiz de kazanmadık. Bizim dışımızdaki bir yönlendirici kuvvet, bunları bize verdi ve biz o sayede bu noktaya gelmiş bulunuyoruz.

c. Peygamberimiz'in Mücadelesi

Şimdi elhamdü lillâh, Kur'an-ı Kerim'de Allah-u Teàlâ Hazretleri bildiriyor. Ama evrensel gerçekleri bildiriyor. Biz boşuna yaratılmamışız, çok büyük meziyetlerle donatılmışız, çok büyük imkânlara sahib kılınmışız. Bunu anlıyoruz, görüyoruz, olaylar da gösteriyor. Ve bu yaradanımızı karşı bizim sorumluluklarımız var, görevlerimiz var. Peygamber SAS Efendimiz'in hayat hikâyesini ağır meslekî çalışmalarınızın arasında, hanımlarınız ve çocuklarınızla beraber lütfen okuyun! Peygamber Efendimiz nasıl peygamber gönderilmiş, güzel bir kitaptan okuyun!..

--Güzel bir kitap hangisi?..

Rahmetli Ziyâül-Hak'dan ödül almış olan Asım Köksal'ın İslâm Tarihi güzel bir kitaptır.

--Neden güzel?..

Bütün kaynakları tarayarak bilgileri çıkartmış, düzenlemiş; isimlerin okunuşu güzel... Çünkü ben başka kitapları okuyorum, isimleri bile doğru tesbit edememiş olabiliyorlar. Biraz Arapça biliyorum diye bu işe girişenler, bu işi çok iyi başaramıyor. İyice uzmanı olmak lâzım!

Asım Köksal'ın İslâm Tarihi'ni okuyun! En son baskısını alın, başından başlayın, okuyun!.. Peygamber SAS Efendimiz'in tanınmasına yardımcı olsun diye söylüyorum bunu... Yirminci Yüzyıl'da çağdaş bilgileri almış bir insanın, "Bir peygamber peygamberliğe nasıl başlamış, Allah'ın elçisi, Allah'ın gönderdiği bir vazifeli şahıs nasıl bir mücadele yapmış ve nasıl biz bu noktaya gelmişiz?" bunu anlaması için mutlaka Peygamber Efendimiz'i okumak lâzım! Peygamber Efendimiz'in mücadelesinin bizim kanımıza aşılanması lâzım!..

Ben Ankara İlâhiyat Fakültesi'nde yirmiyedi sene hocalık yaptım. İlâhiyat fakültesine gitmeden önce ilkokuldan itibaren tekkede yetiştim. Yâni dînî bir muhitte yetiştim, ama sağlam dînî bir muhitte yetiştim. Allah'tan korkan, ibadetlerini yapmağa çalışan, Allah yolunda yürümeğe gayret eden, haramlardan sakınan insanların içinde yetiştim. Öyle bir ortamda yetiştim. Büyük, mübarek hocaefendilerin sözlerinden etkilendim, vaazlarını dinledim, nasihatlerini dinledim, hadis-i şerifleri, ayet-i kerimeleri dinledim.

Ondan sonra hayata atıldım, ilâhiyat fakültesi çevresinde üniversiteyi tanıdım. Başka yerlerdeki ilim adamlarına göre, İslâm'ı daha iyi bilmesi gereken insanların arasında yirmiyedi senemi geçirdim. Bunlar Kur'an'ı biliyorlar, hadisleri biliyorlar, İslâm hakkında bilgileri var... Bilgi insanı iyi insan yapmağa yetmiyor. Şöyle söyleyeyim: İyi şeyleri bilen insan mutlaka iyi şeyleri yapmıyor. İyi şeyleri bilmek başka, iyi insan olmak başka; ikisi ayrı şey... İyi insan olmayı başarmak, o bilgileri uygulamakla mümkün oluyor, kolay değil... Bilmek yetmiyor.

Ben o zamandan kara kara düşündüm; bizim ilâhiyat fakültesinin öğrencilerini düşündüm, profesörleri düşündüm. İçlerinde masonlar var. Yâni gitmiş, bir başka teşkilata girmiş, mason olmuş; mason olduğunu da kitabında yazmış, konuşmasında söylemekten çekinmeyen insanlar var... İçki haram, içki içenler var... Zina haram, zina edenler var... Kumar haram, kumar oynayanlar var... Evlilik dışı ilişkiler yasak, metresiyle yaşayanlar var... Namaz kılmak Allah'ın emri, namazı kılmayanlar var... Oruç tutmak Allah'ın emri, oruç tutmayanlar var... Zekât, zâten veren yok, yâni çok az... Fakir, fakirim diye vermiyor; zengin de parayı çok sevdiğinden vermiyor. Yani ilâhiyat fakültesinde okumak yetmiyor.

Sonra çocuğumu İslâm'ı öğrensin, iyi müslüman olsun diye imam-hatip okuluna verdim. İmam-hatip okulunda okumak da yetmiyor. Belki bazılarınız imam-hatip menşe'lidir. Orda da insan bilgileri alıyor ama, babasının zoruyla namaz kılıyor, babasının zoru olmazsa cuma namazından kaçıyor. Cuma namazını kılmıyor, kaçıyor. Baskı olmadığı zaman günah işliyor.

Şimdi bizim kanımıza, Peygamber SAS Efendimiz'in hayatından, davranışlarından, düşüncelerinden aşk aşılanması lâzım! Peygamber SAS Efendimiz'in hayatını öğrenmemiz lâzım! Ama bunu böyle bir müsteşrikin, oryantalistin, SAS filân olmadan "Muhammed... Muhammed..." diye yazdığı kitaptan anlamak mümkün değil. Çünkü kendisi anlamayan, başkasına bir şeyi anlatamaz. Bilen bir insanın, anlayabilen bir kimsenin yazdığı kitaptan okumak lâzım!

Onun için Asım Köksal'ın kitabını tavsiye ediyorum; bilimsel bir kitap olduğu için, derin bir kitap olduğu için, bütün kaynakları gücünün yettiğince taradığından dolayı... Ordan bir şeyler aşılanması lâzım bize!... Çünkü, Peygamber Efendimiz'le arkadaş olduğu için birtakım insanlar ashab olmuşlar, sahabe olmuşlar, onlarda da o aşk var.